کــــافــــه حـســـــــابداران

بســــم الـلــــه الـرحــمن الـرحیــــــــــــــــــــمـــ.......... . . .

کــــافــــه حـســـــــابداران

بســــم الـلــــه الـرحــمن الـرحیــــــــــــــــــــمـــ.......... . . .

هوای گریه. . .

دلم گرفته ، ای دوست ! هوای گریه با من ؛
گر از قفس گریزم ، کجا روم ، کجا ، من ؟

کجا روم ؟ که راهی به گلشنی ندانم ،
که دیده برگشودم ، به کنج تنگنا ، من .
 
نه بسته ام به کس دل ، نه بسته کس به من نیز،
چو تخته پاره بر موج ، رها ، رها ، رها ، من .
  


ز من هر آنکه او دور، چودل به سینه نزدیک ؛
به من هر آنکه نزدیک ، ازو جدا، جدا ، من !


نه چشم دل به سویی ، نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی به یاد آشنا ، من . 


ز بودنم چه افزود ؟ نبودنم چه کاهد ؟
که گو یدم به پاسخ ، که زنده ام چرا من ؟

ستاره ها نهفتم ، در آسمان ابری ــ
دلم گرفته ، ای دوست ! هوای گریه با من ...

یـ ـاد آر

                                                                                                                                            سایه


                                                                یاد آر که ما جـ ـانـ  ز شـ ـب تار نبردیمـــ 

                                                  ایـ دوسـ ـت که آنـ صبحـ  دل افروز خـ ـوشـتـ باد 

                                         تا این سـ ـر سـ ـودازده بر دار نـ ـبـ ـردیمـ 

                             معلوم نشد صـ ـدقـ دلـ و سر مـ ـحـ ـبـ ـتـ 

                  و ز یـ ـار شکایت سوی اغیار نـ ـبـ ـردیمـ 

--> مـ ـا قـ ـصـ ـه ی دلـ جز به بر یـ ـار نـ ـبـ ـردیـمـ 


تکه ای ازشعرهمای


محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت

مست گفت ای دوست این پیراهنست افسارنیست

ادامه مطلب ...

زبـ ـانـ سـ ـادهـ

          به سینه میـ ـزندمـ سر، دلیـ که کرده هوایتـ

                                   دلــیـ کــــه کرده هـوایـ کرشمه‌هایـ صدایتـ...

                                                  "دلمـ گرفته برایتـ" زبانـ ساده‌ی عـ ـشـ ـقـ استـــ 

                                                                 سلیسـ و ساده بگویمـ : 

                                         دلـ ــــ ــمـ گـ ـرفـ ـتـ ـه بـ ـرایـ ـتــ !


                                                                                                      حسین منزوی


بــیــــا کـــــه ...

چــگونه پر بزنـــم تا که بال و پر بستـــه ست ؟!  /    چقدر در بزنم ؟‍! هـا ؟! چقـدر ؟! در بسته ست!

از این ستون فرجـــی نیـست تا ستــون دگـــر!   /    که ریشه های درختان به یکدگر بستــــه ست!

تفاوتــــی نـــــــکـنـد باغ با قــفــس! وقــتـــی –   /    دل پرنده شکسته ست و بال و پر بستـه ست!

چــــقـدر چــشـــــم بـچــرخانم و نگـاه کنـــــم؟!   /    در این زمانه که هر چشم دیده ور بسته ست!

اگــــــــــر کــــه  خوانــــــــدم ز تنهایـــــی سـت!   /    که گاه قصد زیــــارت به همسفر بستـــه ست!

پر از عــریضــه شـــده چاه جمکــــــران ؛ حــــالا-  /    به جــــای آب پر از نامـــه‌هـای سربسته ست!

مـیـــان راه نمــی‌مـــاند آنــکــه قــبــلِ ســـــفـــر  /    درست توشه به اندازه ســــفـــر بستــــه ست

به پشت گرمی این قوم دلخوشی کافی ست!   /    که زود وا شد مشتی که تنگ تر بستــه ست!

«عــقب نشینــــی» آرایــــش ســـپــاه نــبـــود!   /    مسیرِ فتــــح به سربازِ بی جـگـــر بسته ست!

زمــــــــان آمـــدنــت روی مـــا حــساب نــکـــن!   /    خودِ خـــــدا به هواخواهی‌ات کمر بسته ست!

بیــــــــا که آمدنت بحث مرگ و زندگــــی است    /    نبود و بودِ دو عالــــم به این خبــر بسته ست!

بیــــــــا که گوشـــــــه چشمی به من بیندازی    /    سعـــادت دو جهــانم به یک نـظـر بسته ست! 

                                                                                                                                   اصغر عظیمی مهر