| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
از زندگانیم گله دارد جوانیم / شرمنده ى جوانى از این زندگانیم
دارم هواى صحبت یاران رفته را / یارى کن اى اجل که به یاران رسانیم
پرواى پنج روز جهان کى کنم که عشق / داده نوید زندگى جاودانیم
چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر / وز دور مژده ى جرس کاروانیم
گوش زمین به ناله ى من نیست آشنا / من طایر شکسته پر آسمانیم
گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند / چون میکنند با غم بى همزبانیم
اى لاله ى بهار جوانى که شد خزان / از داغ ماتم تو بهار جوانیم
گفتى که آتشم بنشانی، ولى چه سود / برخاستى که بر سر آتش نشانیم
شمعم گریست زار به بالین که شهریار / من نیز چون تو همدم سوز نهانیم
شهریار
امید داشته باش هنوز جوونی...!
مترس از محبت که خاکت کند/که باقی شوی گر هلاکت کند
ناامیدی بالاترین گناه است و در همه حال فقط توکل برخدا.
شعر قشنگی بود و شاید حرف دل خیلی ها ولی اونایی که از جوونی و زندگی قشنگی که میتونند داشته باشند نا امید شدند و به جای اینکه تکونی به خودشون بدن فقط از دنیا گله میکنند یا ...